საქართველოს განაცხადი ევროკავშირში გაწევრიანებაზე ციდან არ ჩამოვარდნილა. ეს არც ხელისუფლების ახირება იყო და არც უკრაინის მიმართ მზარდი ევროპული სიმპათიის ცინიკური ექსპლუატაციაა, წერენ ნიკოლოზ სამხარაძე და გიორგი ხელაშვილი. მათი სტატია კი Euractiv.com-ზეა გამოქვეყნებული.
ნიკოლოზ სამხარაძე საქართველოს პარლამენტის საგარეო ურთიერთობათა კომიტეტის თავმჯდომარეა. გიორგი ხელაშვილი კი საქართველოს პარლამენტის საგარეო ურთიერთობათა კომიტეტის თავმჯდომარის მოადგილეა. "ევროპული პოლიტიკის კვლევების ცენტრმა (CEPS) ახლახან გამოაქვეყნა ორი ცალკეული კვლევა უკრაინისა და მოლდოვას წევრობის წინადადებების შესახებ მას შემდეგ, რაც ორივე ქვეყანამ ევროკომისიას წარუდგინა შესაბამისი მოთხოვნები. ლოგიკურად, მოსალოდნელი იყო, რომ ბრიუსელში დაფუძნებული ევროპული პოლიტიკის კვლევების ცენტრი კვლევას საქართველოს შესახებაც მოამზადებდა. გასაკვირია, რომ საქართველოსთან დაკავშირებით, CEPS-მა გადაწყვიტა, მხოლოდ უზუსტობებითა და წინააღმდეგობებით გაჟღენთილი უაღრესად იმედგამაცრუებელი პუბლიკაციით შემოფარგლულიყო, სადაც ორი პატივცემული ავტორი ამტკიცებს, რომ საქართველოს ევროკავშირისთვის შეთავაზება "საეჭვოა". ევროკავშირში საქართველოს გაწევრიანების პროცესს ავტორები "პარადოქსს" უწოდებენ. მათ ასევე აირჩიეს უგულებელყოთ მტკიცებულებები და დაყრდნობილიყვნენ ჭორებსა და ცალმხრივ პოლიტიკურ აზრს პოლარიზებული ქართული პოლიტიკური დისკურსიდან. ფაქტების უარყოფის გზით, ავტორები განიხილავდნენ "პარადოქსის" ცნებას, ვიდრე ცდილობდნენ, გაეგოთ საქართველოს ევროპული ტენდერის მიღმა არსებული ძლიერი და თანმიმდევრული ლოგიკა. ავტორები ამტკიცებენ, რომ საქართველოს მიერ ევროკავშირთან ასოცირების შეთანხმების (AA) და ღრმა და ყოვლისმომცველი თავისუფალი ვაჭრობის სივრცის (DCFTA) ეკონომიკური ნაწილების განხორციელება შთამბეჭდავი იყო. ამ მხრივ მან აჯობა არა მხოლოდ უკრაინასა და მოლდოვას, არამედ დასავლეთ ბალკანეთის ზოგიერთ კანდიდატ სახელმწიფოს. მან უკეთესად აღმოფხვრა კორუფცია, ვიდრე ევროკავშირის რამდენიმე წევრმა ქვეყანამ, რასაც CEPS-ის საფუძვლიანი კვლევა მხოლოდ ერთი წლის წინ, მყარ მტკიცებულებებზე დაფუძნებული, მტკიცედ ეთანხმებოდა. მაშინ როცა ანალიზის პირველი ნახევარი ეფუძნება მყარ მტკიცებულებებზე დაფუძნებულ კვლევას, რომელიც მიუთითებს საქართველოს შთამბეჭდავ წარმატებებზე რეფორმების ყველა სფეროში, დანარჩენი ტექსტი გაჯერებულია ბოლო წლების განმავლობაში მომხდარი რამდენიმე მოვლენის ანეკდოტური (და ხშირად არაზუსტი) მითითებით. ეს წლები საქართველოს პროგრესის გასაბათილებელ "არგუმენტებად" არის მოყვანილი. არგუმენტებსა და ფაქტებს შორის თანმიმდევრობა და მიზეზობრიობა შებრუნებულია: არა ის, რომ საქართველოს ხელისუფლების ქმედებებს მოჰყვა ოპოზიციის უხეში პასუხი, არამედ საქართველოს პარლამენტის მიმართ ოპოზიციის არაპროვოცირებულმა და გაუმართლებელმა საბოტაჟმა და კანონის დაუმორჩილებლობამ გამოიწვია პოლიტიკური კრიზისი COVID-19 პანდემიის შუაგულ პერიოდში. ამ ოპოზიციამ მაშინ ძირი გამოუთხარა ევროკავშირის საბჭოს პრეზიდენტის ჩარლ მიშელის ძალისხმევას, როდესაც მან ხელი ვერ მოაწერა პოლიტიკური პარტიების შეთანხმებას, რომელთა შუამავალიც ის თავად იყო. როდესაც მეთოდი არასწორია, როდესაც თარიღები, დაინტერესებული მხარეები, ფაქტები და მათი შედეგები არეულია, გასაკვირი არ არის, რომ დასკვნები მკვეთრად განსხვავდება უფრო მკაცრი კვლევის დასკვნებისაგან, რომელიც CEPS-მა მხოლოდ ერთი წლის წინ გააკეთა. ანალიზში უხეშად გამოტოვებულია საქართველოს მთავრობის მიღწევები, მათ შორის ხელახალი დაბალანსებული კონსტიტუციური სისტემა მეტი კონტროლისა და ბალანსისთვის, მკვეთრად გაუმჯობესებული სიტყვისა და მედიის თავისუფლება, მუდმივად მზარდი პლურალისტური პოლიტიკური გარემო და სასამართლო სისტემისადმი ნდობა. სტატიაში ასევე არ არის ნახსენები ხალხის მხარდაჭერა ხელისუფლების პოლიტიკის მიმართ. ამგვარად, ავტორების ლოგიკით, დასკვნა არის ის, რომ საქართველოს უდავო მიღწევები მხოლოდ ტექნოკრატიული ხასიათისაა, მაშინ როცა მთლიანი პოლიტიკური გარემო გამსჭვალულია დემოკრატიული უკუსვლით. თუმცა, მთავრობის ძლიერი პოლიტიკური ნების გარეშე, ქვეყანა ვერ მიაღწევდა ხშირად ციტირებულ შთამბეჭდავ გარღვევას, იქნება ეს ეკონომიკაში, პოლიტიკაში, სასამართლო სისტემაში თუ მმართველობაში. საქართველოს დემოკრატიული მდგრადობა სრულყოფილად გამოვლინდა სახელმწიფო ინსტიტუტების უნარით, გაუმკლავდეს 2020 წლის არჩევნების შემდგომ პოლიტიკურ ტურბულენტობას და მართოს COVID-19 პანდემია. საქართველოს განაცხადი ევროკავშირში გაწევრიანებაზე ციდან არ ჩამოვარდნილა, არც მთავრობის ახირებაა და არც უკრაინის მიმართ მზარდი ევროპული სიმპათიის ცინიკური ექსპლუატაციაა. მმართველმა პარტია "ქართულმა ოცნებამ" "2024 წლის ევროპული წევრობის განაცხადი" - თავისი წამყვანი წინასაარჩევნო დაპირება ჯერ კიდევ 2020 წლის ზაფხულში დადო და არჩევნები ძირითადად ამ დაპირების სახალხო მხარდაჭერით მოიგო, რადგან მოსახლეობის 80%-ზე მეტი ევროინტეგრაციის მომხრე იყო. უფრო მეტიც, საქართველოს არაფერი აქვს დასამტკიცებელი, როდესაც საქმე ეხება მის დემოკრატიულ სიმტკიცეს, რადგან ჩვენმა ქვეყანამ გაუძლო რუსეთის აგრესიას 1990-იანი წლების დასაწყისში, შემდეგ 2008 წელს და მიუხედავად ყველაფრისა, ყოველთვის დემოკრატიულ სახელმწიფოდ გვევლინებოდა. ქართველები დარწმუნებულნი არიან, რომ ჩვენი შთამბეჭდავი რეფორმები, ჩვენი ერთგულება დემოკრატიისადმი, ჩვენი უპირატესობები ევროკავშირის წევრობის თანამონაწილეებთან და ევროკავშირის წევრობის კანდიდატ ქვეყნებთან და ჩვენი ქვეყნის ისტორია და კულტურა საქართველოს ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსის კვალიფიკაციას ანიჭებს. ამ მიზეზების გამო, ჩვენ გულწრფელად ვიმედოვნებთ, რომ ევროკავშირი მიიღებს დამსახურებაზე დაფუძნებულ გადაწყვეტილებას." - ნატქვამია სტატიაში.